سایه

به دشت پُر ملالِ ما پرنده پَر نمی زند	درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی زند	یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کُند
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند	نشسته ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند	گذرگهی ست پُر ستم که اندر او به غیرِ غم
که خنجرِ غمت ازین خراب تر نمی زند	دلِ خرابِ من دگر خراب تر نمی شود
برو که هیچ کس ندا به گوشِ کر نمی زند!	چه چشمِ پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟
اگر نه بر درختِ تر کسی تبر نمی زند	نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست